Religieuze leiders als ketenpartners?

In 2018 becijferde het CBR dat een meerderheid van de Nederlanders zich niet meer rekent tot een religieuze groepering. Het gaat dan vooral om hoogopgeleiden. Waarom zocht ik dit op?
In de praktijk van werken van klantmanagers zie ik dat religie vaak een vergeten onderwerp is in de relatie met de burger die met een hulpvraag komt. Nu kan ik me voorstellen dat klantmanagers dikwijls behoren tot de geseculariseerde groep die het CBR uit de cijfers kreeg. Religie is dan geen onderwerp van gesprek. Temeer daar de scheiding tussen kerk en staat scherp op het netvlies staat. Toch zijn er burgers die baat hebben bij contact met religieuze leiders. Misschien is het nuttig om ook deze leiders als ketenpartners te zien. Twee voorbeelden vond ik frappant.
Een werkende, van afkomst Somalische vrouw, die ervoor zorgde dat de Bijstand buiten de deur bleef. Waarvan de echtgenoot geen werk had. Zij kregen grote moeilijkheden onder elkaar door de nieuwe rolverdeling. De progressieve Imam vertelde hen dat een dergelijke constructie past in de eisen die de wet stelt en dat vrouwen die werken bij Nederland horen. Na enkele gesprekken tussen dit echtpaar en de Imam keerde de rust terug.
En wat te zeggen van wandelgroepen onder leiding van een dominee die oudere, werkloze mannen weer uit de put haalt.
Soms kan je als klantmanager niet verder en zijn er soms onverwachte mogelijkheden uit een hoek waaraan je niet direct dacht. Bij goed luisteren kom je af en toe te weten waar burgers baat bij hebben, ook al is dat buiten de gebaande paden.

Edda